"Εν λευκώ"

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


(Π.Μ)

"Το παιδί που μεγάλωσε γρήγορα"

   Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με άστρο.Άνθρωποι φωτισμένοι,ευλογημένοι από δύναμη ανώτερη,με δυνατότητες πολλές...Κάποιοι από αυτούς έλαμψαν στο πέρασμα του χρόνου...Κάποιο άλλοι απλά έσβησαν...Και η ζωή απλά συνεχίστηκε!
   Κάποτε,πολλά πολλά χρόνια πριν γεννήθηκε ένα παιδί...Οι μοίρες το ευλόγησαν με χαρίσματα πολλά,μα το μονοπάτι της ζωής του να 'ναι δύσβατο,πόνο και δάκρυα γεμάτο,μα το αστέρι του φωτεινό. Πριν ακόμα γεννηθούμε ξέρουμε τι μας επιφυλάσει η μοίρα,έτσι το ήξερε και αυτό.Μα είχε θέληση για ζωή,ήθελε να γεννηθεί και να τα γευτεί όλα!Δεν φοβόταν,όχι δεν φοβόταν,ήθελε να τα ζήσει όλα.Κι έτσι του δόθηκε η ευκαιρία.
   Άγγελοι το έφεραν στη γη,με πόνο βαρύ και αβάσταχτο,γιατί ξέραν,μα αυτό χαμογελούσε...Ω ναι!Χαμογελούσε!Χαμογελούσε,και το χαμόγελο του φώτιζε τους ουρανούς,καθώς η φύση γιόρταζε τον ερχομό του.Και αυτό χάρηκε γιατί νόμιζε πως της μοίρας οι γραφές θα άλλαζαν,και πως αυτός ο κόσμος είναι τόσο καλός και όμορφος...
   Και τα χρόνια περνούσαν,και το παιδί μεγάλωνε,μα μαζί με την ηλικία χανόταν και η ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν...Θέλησε να γευτεί το κόσμο.Ναι, αυτή ήταν η μεγάλη του επιθυμία.Μα η μοίρα τον προστάτεψε.Του δείξαν μόνο τα καλά,και κρύψαν όλο το κακό μέσα σε ένα κουτί.Ήταν τόσο εύθραυστο παιδί βλέπεις,που δεν θα το άντεχε!
   Και κάποτε,όταν ακόμα ήταν μικρό,το άστρο του έσβησε...Βλέπεις είδε τελικά όλο το κακό του κόσμου και δεν το άντεξε...Το παιδί είχε γίνει πια ένας ακόμη,απλός και χωρίς όνειρα ενήλικας!

"Ελευθερία"

      "Kαι συνέχισα να βάδιζω στο δικό μου μονοπάτι...Δύσβατο,μα δικό μου,κατάδικό μου!
      Και καθώς περπατούσα,βρήκα ένα καθρεφτάκι,μα δεν ήταν σαν όλα τα άλλα...Αλχημιστές το είχαν δημιουργήσει,με κράμα μετάλλου κρυφό και αρχέγονο.Το τζάμι ήταν φτιαγμένο από άμμο θαλασσινό του παραδείσου,που το μάζεψαν αγγέλοι και το ευλόγησαν νεράιδες...Mάγοι και Μάγισσες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το 'χαν στη κατοχή τους για χρόνια χιλιάδες,μυστικό,μην πέσει σε χέρια λανθασμένα...
   Και 'γω κοίταξα μέσα του...Θέαμα ονειρικό αντίκρισα,που μόνο χέρι θεϊκό θα μπορούσε να έχει πλάσει...Δεν μπορώ όμως να το περιγράψω,όσο και αν το θέλω,όσο και αν το προσπαθώ.Το μόνο που μπορώ να πω είναι τα λόγια εκέινης της φωνής : "Μην απορείς...Εσύ είσαι αυτή η εικόνα"
   Ήταν η φωνή της ψυχής,που μου μίλησε,και μου θύμισε ποιος είμαι πραγματικά!
   Kαι τότε ένιωσα το σώμα μου ελαφρύ,έτοιμο να πετάξει...Αυτό ήταν μάλλον η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!"


                                                                                                                (Π.Μ)
     

"Η δική μου εσωτερική αλήθεια"

   Kαι ήρθε ο καιρός να μιλήσω για 'μένα.Δεν ξέρω τι εικόνα επικρατεί γύρω από το όνομα μου...Δεν είμαι κάτι το ασυνήθιστο,μα ούτε κάτι το συνηθισμένο σε καμία περίπτωση...Ωστόσο στα 20 χρόνια ζωής μου,έμαθα να μην αποζητώ την γνώμη των άλλων,μα να κάνω το δικό μου απολογισμό, όσον αφορά τον εαυτό μου,το χαρακτήρα μου.
   Το ομολογώ...Ναι,ναι...Κάτι μισούσα το ότι είμαι εγώ κάποτε.Μα με τα χρόνια,γιατί με τα χρόνια όπως λένε έρχεται η σοφία στον άνθρωπο,τον αγάπησα τον εαυτό μου.Την αγάπησα τη δική μου "εσωτερική αλήθεια"...Και την αγάπησα γιατί είναι δική μου,και μόνο αυτή,ναι μόνο, αυτή είναι πραγματικά δική μου,και δεν την χαρίζω πουθενά και για κανένα τίμημα.
  " Είμαι μια εγωκεντρική, εκκεντρική,αυτάρεσκη  "ψωνάρα",που σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα.Είμαι όμως δοτικός σε συναισθήματα...'Εχω μαγκιά και θράσσος...Είμαι αυτό το 1.75,το εθισμένο στη καφεΐνη και το τσιγάρο,που όσο ζεί θα σχολιάζει..." όπως είχε πει κάποια,μα ναι είμαι εγώ...και είναι αλήθεια,και δεν με νοιάζει ποιος την δέχεται και ποιος όχι...

                          

"Ειμαι ένας ακόμη ξεχωριστός ανάμεσα σε ξεχωριστούς...Θεός ανάμεσα σε θνητούς...Τρελός ανάμεσα σε δήθεν λογικούς...Ηθοποιός ανάμεσα σε ρεαλιστές...Αληθινός ανάμεσα σε ψεύτες...

Εεεεε ναι λοιπόν,αυτός είμαι εγώ...Κάποιοι με διάλεξαν και κάποιοι όχι...Κάποιοι με αγάπησαν και κάποιοι με μίσησαν...Κάποιοι με έκριναν θετικά,και κάποιοι αρνητικά...Κάποιοι με γνώρισαν και σχημάτισαν άποψη,κάποιοι πάλι δεν με γνώρισαν μα πράξαν το ίδιο...
                             Εγώ όμως ενα πράγμα ξέρω πραγματικά....Πως ο μόνος που μπορεί να με κρίνει είναι ο ίδιος ο Θεος!!!

"Νοσταλγία"

   ...Και ο χρόνος κυλά...Κυλά τόσο γρήγορα,και εμείς ανήμποροι μπροστά του,προχωράμε,συμβατικά μαζί του...Και έτσι μεγαλώνουμε,και μαζί με την ηλικία έρχεται και η νοσταλγία...Και εγώ νοστάλγησα τα παλιά...

   Τότε που ήμασταν παιδιά...Αθώα παιδιά,και πιστεύαμε πως βλέπαμε νεράιδες ανάμεσα σε λουλούδια,γοργόνες στα νερά,νάνους και ξωτικά στα δάση...

   Τότε που η ζωή μας ήταν απλή,χωρίς έγνοιες...Που παίζαμε με φίλους μικρούς,που "αγαπούσαμε" τη συμμαθήτρια μας στη πρώτη δημοτικού,που μας φίλησε στο μάγουλο μια μικρούλα στα κλεφτά...

  Τότε που τρέχαμε με ένα κασετοφωνάκι στις αλάνες για να χορέψουμε...Τότε που και η πιο άθλια μουσική επιλογή ήταν η ωραιότερη ωδή που είχαμε ακούσει ποτέ...

   Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε,άλλοι δύσκολα και άλλοι εύκολα...Άλλοι γρήγορα,και άλλοι αργά...Μα μεγαλώσαμε,και αυτό πονάει μερικές φορές...Μα οι αναμνήσεις έμειναν,χαραγμένες μέσα στη μνήμη,βαθιά χωμένες,κάτω από προβλήματα και ερωτήματα αναπάντητα...Και που και που το "παιδί" που κρύβουμε όλοι μέσα μας πασχίζει να βγει έξω... 

                                    Μα κανένας πια δεν το ακούει....Κανένας...

                                                                                                                          (Π.Μ)

"Χλωμή Μάγισσα"

Κάθομαι κάτω από το φώς, 

το φως της πανσελήνου,

γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Μόνος μου.παγιδευμένος σε κατάρες,

κατάρες της Χλωμής Μάγισσας,

καταδικασμένος να περνώ

κόκκινες κλωστές του πάθους

στου έρωτα την ανέμη

μα όχι του δικού μου.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Κάτω από το φως της πανσελήνου,

μόνος και καταδικασμένος

να μην ακούω το σονέτο του έρωτα...

Μόνος και καταδικασμένος,

μέσα σε σιωπή που με τρομάζει,

γιατί η σιωπή ξεφωνίζει την αλήθεια δυνατά.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Και έτσι είμαι ακόμη μόνος

κάτω από το φως της πανσελήνου.

Γύρω από είδωλα και φαντάσματα μαύρα,

τις κατάρες της Χλωμής Μάγισσας...

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

(Π.Μ)

"Άνθρωποι"

  ...Kαι ο χρόνος συνεχώς κυλά.Προχωρά αγέρωχος,αέναα στο σύμπαν.Και εμείς απλά ακολουθούμε,υπνωτισμένοι και στο τέλος τόσο κουρασμένοι,γιατί δεν είμαστε άφθαρτοι,μα έχουμε άφθαρτα όνειρα,και αυτά μας κρατούν ζωντανούς,και μετά το τέλος της ζωής μας.
  Πονάμε γιατί είμαστε άνθρωποι. Όσο και αν θέλουμε να λειτουργήσει η λογική,πάντα το συναίσθημα νικά!Γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Αγαπάμε γιατί είμαστε άνθρωποι,και άνθρωπος εστί "ζώον κοινωνικόν".Αγαπάμε γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι....Φτιαγμένοι από σκόνη ονείρου παλαιά.. Γιατί το συναίσθημα πρέπει να μοιράζετε στο κόσμο...Αγαπάμε...Ναι αγαπάμε...Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Μα όσο μεγαλώνουμε τόσο ξεχνάμε...Ναι,ναι...Ξεχνάμε...Και ξεχνάμε γιατί πονέσαμε και πονάμε!
             Και τότε δεν είμαστε πια "άνθρωποι"...
   

"Aυτή η νύχτα μένει..."

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

"Της Ράνιας τα λόγια..."

"Θα μπορούσα να κλάψω...Να κλάψω δυνατά και ασταμάτητα για όλα αυτά,αυτά που νιώθεις,για τις αλήθειες που λες,γιατί τις πιστεύω και τις ένιωσα στη ζωή μου,μα τις ξεπέρασα.Αυτό θα κάνεις  και 'συ,θα κρατάς μόνο τα καλά,και προπάντων θα κρατάς πρόσωπα που αξίζουν,όχι για να είναι δίπλα σου,αλλά για να 'σαι 'συ δίπλα σ'αυτους,και  να μαθαίνεις τι θα πει φιλία,αγάπη και προσφορά.Όταν το κατάλαβα ένιωσα τόσο ευτυχισμένη,που δεν με ένοιαζε τίποτα,δεν είχα γίνει σκληρή,απλά ήξερα την αλήθεια!Είχα ανθρώπους που πίστευαν σε 'μένα με αγάπη και αφοσίωση...και τους έχεις και 'συ,ψάξ'τους,είναι εκεί που δεν τους βλέπεις.Έχεις ταλέντο στα λόγια...Εκμεταλλεύσουτο...Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου.Γράψε κάτι και βάλε μέσα του όλο σου το πάθος,και δες εσύ ο ίδιος πρώτα τι μπορείς να καταφέρεις και μετά όλοι οι άλλοι!...Εγώ πιστεύω σε 'σενα!"
  Είχα καιρό να ακούσω λόγια τόσο αγνά να βγαίνουν από το στόμα καποιου.Ήταν ένα ακόμα φως που με έλκυε να παίξω μαζί του,μια ακόμα ψυχή,με βιώματα κοινά,μα πιο ώριμη από 'μένα....Ήξερε...Ναι ήξερε,και 'γω απλά άκουσα και αφουγκράστηκα τα λόγια "της σοφής γυναίκας".


     Σ'ευχαριστώ! 


                                                                                                                 (Π.Μ)

"Ένα βήμα τη φορά"

  Ναι,ακόμα νιώθω το κένο αυτό μέσα μου.Το νιώθω κάθε μέρα...Ναι κάθε μέρα,όλο και περισσότερο.Αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου.Φίλοι καλοί που χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα, αγάπες που με ανάθρεψαν και τις πίστεψα με πάθος,που τελικά κατέληξαν πληγές...Κάθε τι είναι πλέον μια ανάμνηση!Μα εγώ συνεχίζω να πονάω... 

  Εχθές έκανα το βήμα,πέρασα κάτω από το σπίτι της.Ξέρω..'Ήταν λάθος,αλλά ήθελα να το κάνω!Ήθελα να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με πόνεσε. Κάθισα στην απέναντι μεριά του δρόμου.Έκανα 4 τσιγάρα,ακούγοντας μουσική,κάτι που έκανε το συναίσθημα ακόμη πιο βάρη.Και απλά περίμενα...Δεν ξέρω τι...Απλά περίμενα.Συνέχισα να περπατάω,ακούγοντας συνέχεια το ίδιο τραγούδι,ξανά και ξανά.Ένιωσα ενα γνώριμο συναίσθημα...ΠΟΝΟΣ.Νόμιζα πως την είδα..και πάλι...ΠΟΝΟΣ.Μα τότε είδα πως εγώ ήμουν ο ζημιωμένος της υπόθεσης.Μόνο εγώ πονούσα..όχι αυτή.Και τότε ένιωσα ελεύθερος,και έτοιμος πραγματικά...άκουσα μια φωνή μέσα μου: "Καιρός να προχωρήσεις".

  Και έτσι συνέχισα να προχωράω,και πάλι με ένα τσιγάρο στριφτό στο χέρι,φορώντας τη κουκούλα της ζακέτας μου.Έκρυβα έτσι κατά κάποιο τρόπο το γεμάτο καυτά δάκρυα πρόσωπό μου.Μα και πάλι ήρθαν αυτές οι σκέψεις...Με ακολουθούσαν παντού,σαν Ερινύες.Δεν μπορούσα να βρω ηρεμία.Σκεφτόμουν τους φίλους.Πόσοι πια είχαν χαθεί σε "μια νύχτα".Πόσο πονάω,πόσο τους σκέφτομαι μερικές φορές,πόσο με πλήγωσαν,μα πάνω απ'όλα πόσο μου λείπουν,ακόμα και μετά απ'όσα μου ''χουν κάνει....Αυτό ακόμη να το ξεπεράσω,μα δεν πειράζει...Ένα βήμα τη φορά!

   

           "Παρακαλάω να δω ένα αστέρι να πέφτει...Μια ευχή θα ήταν ότι καλύτερο αυτή τη στιγμή" 

  

                                                                                                                                    (Π.Μ)

"Γράμμα στον άγνωστο Φίλο"

  Για χρόνια ζούμε με την αυταπάτη πως μεγαλώνοντας όλα είναι ρόδινα,τέλεια,μαγευτικά!Θεέ μου,τι χαζοί που είμαστε!Ειλικρινά πιστεύω πως ο άνθρωπος(όχι με την γενική έννοια,2 χέρια,2 πόδια κτλ,αλλά με τη σημασία την κοινωνιολογική)είναι το πιο αδικημένο ον.Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του,υπομένει βασανιστήρια από τους συνανθρώπους του,και από την  άλλη του χρεώνουν και τα προβλήματα του πλανήτη!Αδικία στο έπακρον!
  Γεννιέσαι μάλλον όχι για να λάβεις αγάπη,αλλά πόνο.Γεννιέσαι όχι για να δημιουργείς για 'σένα,αλλά για άλλους 1000 που περιμένουν να πάρουν από εσένα ή να σε κουτσομπολέψουν.Γεννιέσαι για να 'σαι μηχανή χρημάτων.Γεννήθηκες φίλε μου απλά για να σε εκμεταλλεύονται.Και τελικά,γιατί γεννήθηκες;That's the question!
  Και όμως μέσα σου καίγεσαι...Ναι,ναι...Καίγεσαι.Θέλεις να πράξεις,θέλεις να δώσεις,θέλεις να φωνάξεις.Νιώθεις το δίκιο σαν ένα κόμπο στο λαιμό.Νιώθεις την ίδια σου την αλήθεια να σε πνίγει!Νιώθεις ωστόσο ανήμπορος.Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τα πράγματα;Ποιος είσαι εσύ που η γνώμη σου μετρά περισσότερο;Ποιος είσαι ΕΣΥ εν τέλει για να κάνεις την ανατροπή;
  Εσύ φίλε μου είσαι ένας ακόμη,μέσα σε πολλούς που ξέχασε την μοναδικότητα του.Είσαι ένας ακόμη που ξέχασε ότι ο ίδιος του ο εαυτός,είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό.Ξέχασες να ελπίζεις,ξέχασες να διεκδικείς,μα πάνω απ'όλα φίλε μου ξέχασες να ονειρεύεσαι,και κοντά σε 'σένα,φοβάμαι και για 'μένα!


 Και ο χρόνος περνά!Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα από δίπλα μας,και εσύ δεν το καταλαβαίνεις...και ο χρόνος περνά,κάνει κύκλους...Και έμεινα εγώ μόνος στην άκρη του γκρεμού,μόνος και ανήμπορος, να ελπίζω μήπως καταφέρω να κάνω όνειρα ξανά....
  Και 'συ αγαπητέ μου φίλε έμεινες εκεί....απλά να με κοιτάς...
                    (Π.Μ)

"Ο δεκάλογος με τα θέλω"

1.Θέλω να ζήσω τη ζωή μου,όσο πιο έντονα γίνεται...
2.Θέλω να ταξιδέψω παντού...
3.Θέλω να πετύχω...
4.Θέλω να γίνω διάσημος...
5. Θέλω να ερωτευθώ...
6.Θέλω να αγαπήσω...
7.Θέλω να αγαπηθώ...
8. Θέλω να δοθώ...
9.Θέλω μια καλή ζωή...
10.Θέλω να φύγω μακριά...
               (Π.Μ)

"Όσα δεινά και αν βλέπεις,πάντα το καλό είναι στο τέλος του δρόμου"

   Εχτές πήρα τα αποτελέσματα των πανελλαδικών,με την ελπίδα πως κάπου έχω περάσει.Τίποτα όμως!Άδικο το σύστημα βλέπεις, ευνοεί άλλου είδους "ταλέντα".Δεν πήγα καν στο σχολείο μου.Όχι!Δεν ήθελα να γίνω βοράς στα στόματα των παλαιών "φίλων" (σκοπίμως έχουν μπει τα εισαγωγικά) και συμμαθητών,που με "δήθεν" λύπη και περισσή χαρά θα μάθαιναν για 'μένα.Όχι ότι δεν θα μαθευόταν,αλλά δεν ήθελα απλά κανείς τους να νιώσει τη χαρά του να με δει σε άθλια ψυχολογική κατάσταση.Ευτυχώς όμως ξέρω,πως έχω πολλά να δώσω ακόμα...κάνεις δεν έχει καταλάβει το πόσα μπορώ να καταφέρω!
   Τι είναι όμως αυτό το πράγμα μετά το λύκειο;Όλοι αλλάζουν,ή μάλλον δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό.Ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας..."Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό".Φίλοι καλοί χάνονται,και η ζωή σου δείχνει για πρώτη φορά το άσχημο πρόσωπο της.Νιώθεις...Νιώθεις....Αυτό που νιώθεις δεν περιγράφεται με λέξεις.Πόνος...Πόνος όμως που σε κάνει πιο σκληρό,πιο καχύποπτο,κι έτσι και η λιγοστή παιδικότητα που είχες μέσα σου,σβήνει,πεθαίνει!
   Ξεχνάμε όμως κάτι.Τη δύναμη της αυτοσυντήρησης.Αυτή μας προστατεύει.Προστατεύει μα συνάμα σε αλλάζει.Κι έτσι κάποτε ξυπνάς και είσαι μια κινούμενη πέτρα με νοημοσύνη.Ένας σκληρός άνθρωπος!
Μην το κάνεις...Και πάντα να θυμάσαι...


                 "Όσα δεινά και αν βλέπεις,πάντα το καλό είναι στο τέλος του δρόμου"


                                                                                                                                                   (Π.Μ)

"1η Επαφή"

   Ειλικρινά δεν γνωρίζω τον λόγο για τον οποίο δημιούργησα αυτό το blog.Ίσως αυτή η έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία,τα ψυχικά βάρη που προστίθενται καθημερινά στις πλάτες μας,να με οδήγησαν σε τούτη τη πράξη.Δεν ξέρω...και απλά δεν με ενδιαφέρει να μάθω.Η ζωή είναι ένα μεγάλο μυστήριο,που δεν επιδέχεται λύση,και αν επιδέχεται.τότε μάλλον δεν είναι μονάχα μια!Δεν με ενδιαφέρει πόσοι θα το διαβάσετε,πόσοι θα γελάσατε κοροϊδευτικά, πόσοι μπορεί να σχηματίσετε την "χ" γνώμη για 'μένα....Είναι κάτι που με τα χρόνια το ξεπέρασα εδώ και χρόνια,γιατί ζήτησα από τον εαυτό μου,την αλήθεια,και πήρα απάντηση που έψαχνα.Μπορεί αρχικά να μην μου άρεσε,αλλα στην συνέχεια την αγάπησα την "αλήθεια μου"...Αγάπησα τον ίδιο μου τον εαυτο,γιατί τελικά είναι το μόνο πράγμα που μας ανήκει πραγματικά.

   Αυτό λοιπόν θα είναι το πρώτο δίδαγμα: "Αγάπα τον εαυτό σου,γιατί είναι το μόνο πράγμα που σου ανήκει πραγματικά"

                 Σήμερα ξεκίνησε μια νέα μέρα....Σήμερα ξεκίνησε μια νέα ζωή... Κάτι έφυγε,μα κάτι νέο θα'ρθει....

                                                                                                                                           (Π.Μ)