"Άνθρωποι"

  ...Kαι ο χρόνος συνεχώς κυλά.Προχωρά αγέρωχος,αέναα στο σύμπαν.Και εμείς απλά ακολουθούμε,υπνωτισμένοι και στο τέλος τόσο κουρασμένοι,γιατί δεν είμαστε άφθαρτοι,μα έχουμε άφθαρτα όνειρα,και αυτά μας κρατούν ζωντανούς,και μετά το τέλος της ζωής μας.
  Πονάμε γιατί είμαστε άνθρωποι. Όσο και αν θέλουμε να λειτουργήσει η λογική,πάντα το συναίσθημα νικά!Γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Αγαπάμε γιατί είμαστε άνθρωποι,και άνθρωπος εστί "ζώον κοινωνικόν".Αγαπάμε γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι....Φτιαγμένοι από σκόνη ονείρου παλαιά.. Γιατί το συναίσθημα πρέπει να μοιράζετε στο κόσμο...Αγαπάμε...Ναι αγαπάμε...Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Μα όσο μεγαλώνουμε τόσο ξεχνάμε...Ναι,ναι...Ξεχνάμε...Και ξεχνάμε γιατί πονέσαμε και πονάμε!
             Και τότε δεν είμαστε πια "άνθρωποι"...
   

"Aυτή η νύχτα μένει..."

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που 2 ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

"Της Ράνιας τα λόγια..."

"Θα μπορούσα να κλάψω...Να κλάψω δυνατά και ασταμάτητα για όλα αυτά,αυτά που νιώθεις,για τις αλήθειες που λες,γιατί τις πιστεύω και τις ένιωσα στη ζωή μου,μα τις ξεπέρασα.Αυτό θα κάνεις  και 'συ,θα κρατάς μόνο τα καλά,και προπάντων θα κρατάς πρόσωπα που αξίζουν,όχι για να είναι δίπλα σου,αλλά για να 'σαι 'συ δίπλα σ'αυτους,και  να μαθαίνεις τι θα πει φιλία,αγάπη και προσφορά.Όταν το κατάλαβα ένιωσα τόσο ευτυχισμένη,που δεν με ένοιαζε τίποτα,δεν είχα γίνει σκληρή,απλά ήξερα την αλήθεια!Είχα ανθρώπους που πίστευαν σε 'μένα με αγάπη και αφοσίωση...και τους έχεις και 'συ,ψάξ'τους,είναι εκεί που δεν τους βλέπεις.Έχεις ταλέντο στα λόγια...Εκμεταλλεύσουτο...Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου.Γράψε κάτι και βάλε μέσα του όλο σου το πάθος,και δες εσύ ο ίδιος πρώτα τι μπορείς να καταφέρεις και μετά όλοι οι άλλοι!...Εγώ πιστεύω σε 'σενα!"
  Είχα καιρό να ακούσω λόγια τόσο αγνά να βγαίνουν από το στόμα καποιου.Ήταν ένα ακόμα φως που με έλκυε να παίξω μαζί του,μια ακόμα ψυχή,με βιώματα κοινά,μα πιο ώριμη από 'μένα....Ήξερε...Ναι ήξερε,και 'γω απλά άκουσα και αφουγκράστηκα τα λόγια "της σοφής γυναίκας".


     Σ'ευχαριστώ! 


                                                                                                                 (Π.Μ)

"Ένα βήμα τη φορά"

  Ναι,ακόμα νιώθω το κένο αυτό μέσα μου.Το νιώθω κάθε μέρα...Ναι κάθε μέρα,όλο και περισσότερο.Αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου.Φίλοι καλοί που χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα, αγάπες που με ανάθρεψαν και τις πίστεψα με πάθος,που τελικά κατέληξαν πληγές...Κάθε τι είναι πλέον μια ανάμνηση!Μα εγώ συνεχίζω να πονάω... 

  Εχθές έκανα το βήμα,πέρασα κάτω από το σπίτι της.Ξέρω..'Ήταν λάθος,αλλά ήθελα να το κάνω!Ήθελα να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με πόνεσε. Κάθισα στην απέναντι μεριά του δρόμου.Έκανα 4 τσιγάρα,ακούγοντας μουσική,κάτι που έκανε το συναίσθημα ακόμη πιο βάρη.Και απλά περίμενα...Δεν ξέρω τι...Απλά περίμενα.Συνέχισα να περπατάω,ακούγοντας συνέχεια το ίδιο τραγούδι,ξανά και ξανά.Ένιωσα ενα γνώριμο συναίσθημα...ΠΟΝΟΣ.Νόμιζα πως την είδα..και πάλι...ΠΟΝΟΣ.Μα τότε είδα πως εγώ ήμουν ο ζημιωμένος της υπόθεσης.Μόνο εγώ πονούσα..όχι αυτή.Και τότε ένιωσα ελεύθερος,και έτοιμος πραγματικά...άκουσα μια φωνή μέσα μου: "Καιρός να προχωρήσεις".

  Και έτσι συνέχισα να προχωράω,και πάλι με ένα τσιγάρο στριφτό στο χέρι,φορώντας τη κουκούλα της ζακέτας μου.Έκρυβα έτσι κατά κάποιο τρόπο το γεμάτο καυτά δάκρυα πρόσωπό μου.Μα και πάλι ήρθαν αυτές οι σκέψεις...Με ακολουθούσαν παντού,σαν Ερινύες.Δεν μπορούσα να βρω ηρεμία.Σκεφτόμουν τους φίλους.Πόσοι πια είχαν χαθεί σε "μια νύχτα".Πόσο πονάω,πόσο τους σκέφτομαι μερικές φορές,πόσο με πλήγωσαν,μα πάνω απ'όλα πόσο μου λείπουν,ακόμα και μετά απ'όσα μου ''χουν κάνει....Αυτό ακόμη να το ξεπεράσω,μα δεν πειράζει...Ένα βήμα τη φορά!

   

           "Παρακαλάω να δω ένα αστέρι να πέφτει...Μια ευχή θα ήταν ότι καλύτερο αυτή τη στιγμή" 

  

                                                                                                                                    (Π.Μ)

"Γράμμα στον άγνωστο Φίλο"

  Για χρόνια ζούμε με την αυταπάτη πως μεγαλώνοντας όλα είναι ρόδινα,τέλεια,μαγευτικά!Θεέ μου,τι χαζοί που είμαστε!Ειλικρινά πιστεύω πως ο άνθρωπος(όχι με την γενική έννοια,2 χέρια,2 πόδια κτλ,αλλά με τη σημασία την κοινωνιολογική)είναι το πιο αδικημένο ον.Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του,υπομένει βασανιστήρια από τους συνανθρώπους του,και από την  άλλη του χρεώνουν και τα προβλήματα του πλανήτη!Αδικία στο έπακρον!
  Γεννιέσαι μάλλον όχι για να λάβεις αγάπη,αλλά πόνο.Γεννιέσαι όχι για να δημιουργείς για 'σένα,αλλά για άλλους 1000 που περιμένουν να πάρουν από εσένα ή να σε κουτσομπολέψουν.Γεννιέσαι για να 'σαι μηχανή χρημάτων.Γεννήθηκες φίλε μου απλά για να σε εκμεταλλεύονται.Και τελικά,γιατί γεννήθηκες;That's the question!
  Και όμως μέσα σου καίγεσαι...Ναι,ναι...Καίγεσαι.Θέλεις να πράξεις,θέλεις να δώσεις,θέλεις να φωνάξεις.Νιώθεις το δίκιο σαν ένα κόμπο στο λαιμό.Νιώθεις την ίδια σου την αλήθεια να σε πνίγει!Νιώθεις ωστόσο ανήμπορος.Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τα πράγματα;Ποιος είσαι εσύ που η γνώμη σου μετρά περισσότερο;Ποιος είσαι ΕΣΥ εν τέλει για να κάνεις την ανατροπή;
  Εσύ φίλε μου είσαι ένας ακόμη,μέσα σε πολλούς που ξέχασε την μοναδικότητα του.Είσαι ένας ακόμη που ξέχασε ότι ο ίδιος του ο εαυτός,είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό.Ξέχασες να ελπίζεις,ξέχασες να διεκδικείς,μα πάνω απ'όλα φίλε μου ξέχασες να ονειρεύεσαι,και κοντά σε 'σένα,φοβάμαι και για 'μένα!


 Και ο χρόνος περνά!Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα από δίπλα μας,και εσύ δεν το καταλαβαίνεις...και ο χρόνος περνά,κάνει κύκλους...Και έμεινα εγώ μόνος στην άκρη του γκρεμού,μόνος και ανήμπορος, να ελπίζω μήπως καταφέρω να κάνω όνειρα ξανά....
  Και 'συ αγαπητέ μου φίλε έμεινες εκεί....απλά να με κοιτάς...
                    (Π.Μ)