"Εν λευκώ"

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


(Π.Μ)

"Το παιδί που μεγάλωσε γρήγορα"

   Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με άστρο.Άνθρωποι φωτισμένοι,ευλογημένοι από δύναμη ανώτερη,με δυνατότητες πολλές...Κάποιοι από αυτούς έλαμψαν στο πέρασμα του χρόνου...Κάποιο άλλοι απλά έσβησαν...Και η ζωή απλά συνεχίστηκε!
   Κάποτε,πολλά πολλά χρόνια πριν γεννήθηκε ένα παιδί...Οι μοίρες το ευλόγησαν με χαρίσματα πολλά,μα το μονοπάτι της ζωής του να 'ναι δύσβατο,πόνο και δάκρυα γεμάτο,μα το αστέρι του φωτεινό. Πριν ακόμα γεννηθούμε ξέρουμε τι μας επιφυλάσει η μοίρα,έτσι το ήξερε και αυτό.Μα είχε θέληση για ζωή,ήθελε να γεννηθεί και να τα γευτεί όλα!Δεν φοβόταν,όχι δεν φοβόταν,ήθελε να τα ζήσει όλα.Κι έτσι του δόθηκε η ευκαιρία.
   Άγγελοι το έφεραν στη γη,με πόνο βαρύ και αβάσταχτο,γιατί ξέραν,μα αυτό χαμογελούσε...Ω ναι!Χαμογελούσε!Χαμογελούσε,και το χαμόγελο του φώτιζε τους ουρανούς,καθώς η φύση γιόρταζε τον ερχομό του.Και αυτό χάρηκε γιατί νόμιζε πως της μοίρας οι γραφές θα άλλαζαν,και πως αυτός ο κόσμος είναι τόσο καλός και όμορφος...
   Και τα χρόνια περνούσαν,και το παιδί μεγάλωνε,μα μαζί με την ηλικία χανόταν και η ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν...Θέλησε να γευτεί το κόσμο.Ναι, αυτή ήταν η μεγάλη του επιθυμία.Μα η μοίρα τον προστάτεψε.Του δείξαν μόνο τα καλά,και κρύψαν όλο το κακό μέσα σε ένα κουτί.Ήταν τόσο εύθραυστο παιδί βλέπεις,που δεν θα το άντεχε!
   Και κάποτε,όταν ακόμα ήταν μικρό,το άστρο του έσβησε...Βλέπεις είδε τελικά όλο το κακό του κόσμου και δεν το άντεξε...Το παιδί είχε γίνει πια ένας ακόμη,απλός και χωρίς όνειρα ενήλικας!

"Ελευθερία"

      "Kαι συνέχισα να βάδιζω στο δικό μου μονοπάτι...Δύσβατο,μα δικό μου,κατάδικό μου!
      Και καθώς περπατούσα,βρήκα ένα καθρεφτάκι,μα δεν ήταν σαν όλα τα άλλα...Αλχημιστές το είχαν δημιουργήσει,με κράμα μετάλλου κρυφό και αρχέγονο.Το τζάμι ήταν φτιαγμένο από άμμο θαλασσινό του παραδείσου,που το μάζεψαν αγγέλοι και το ευλόγησαν νεράιδες...Mάγοι και Μάγισσες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το 'χαν στη κατοχή τους για χρόνια χιλιάδες,μυστικό,μην πέσει σε χέρια λανθασμένα...
   Και 'γω κοίταξα μέσα του...Θέαμα ονειρικό αντίκρισα,που μόνο χέρι θεϊκό θα μπορούσε να έχει πλάσει...Δεν μπορώ όμως να το περιγράψω,όσο και αν το θέλω,όσο και αν το προσπαθώ.Το μόνο που μπορώ να πω είναι τα λόγια εκέινης της φωνής : "Μην απορείς...Εσύ είσαι αυτή η εικόνα"
   Ήταν η φωνή της ψυχής,που μου μίλησε,και μου θύμισε ποιος είμαι πραγματικά!
   Kαι τότε ένιωσα το σώμα μου ελαφρύ,έτοιμο να πετάξει...Αυτό ήταν μάλλον η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!"


                                                                                                                (Π.Μ)
     

"Η δική μου εσωτερική αλήθεια"

   Kαι ήρθε ο καιρός να μιλήσω για 'μένα.Δεν ξέρω τι εικόνα επικρατεί γύρω από το όνομα μου...Δεν είμαι κάτι το ασυνήθιστο,μα ούτε κάτι το συνηθισμένο σε καμία περίπτωση...Ωστόσο στα 20 χρόνια ζωής μου,έμαθα να μην αποζητώ την γνώμη των άλλων,μα να κάνω το δικό μου απολογισμό, όσον αφορά τον εαυτό μου,το χαρακτήρα μου.
   Το ομολογώ...Ναι,ναι...Κάτι μισούσα το ότι είμαι εγώ κάποτε.Μα με τα χρόνια,γιατί με τα χρόνια όπως λένε έρχεται η σοφία στον άνθρωπο,τον αγάπησα τον εαυτό μου.Την αγάπησα τη δική μου "εσωτερική αλήθεια"...Και την αγάπησα γιατί είναι δική μου,και μόνο αυτή,ναι μόνο, αυτή είναι πραγματικά δική μου,και δεν την χαρίζω πουθενά και για κανένα τίμημα.
  " Είμαι μια εγωκεντρική, εκκεντρική,αυτάρεσκη  "ψωνάρα",που σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα.Είμαι όμως δοτικός σε συναισθήματα...'Εχω μαγκιά και θράσσος...Είμαι αυτό το 1.75,το εθισμένο στη καφεΐνη και το τσιγάρο,που όσο ζεί θα σχολιάζει..." όπως είχε πει κάποια,μα ναι είμαι εγώ...και είναι αλήθεια,και δεν με νοιάζει ποιος την δέχεται και ποιος όχι...

                          

"Ειμαι ένας ακόμη ξεχωριστός ανάμεσα σε ξεχωριστούς...Θεός ανάμεσα σε θνητούς...Τρελός ανάμεσα σε δήθεν λογικούς...Ηθοποιός ανάμεσα σε ρεαλιστές...Αληθινός ανάμεσα σε ψεύτες...

Εεεεε ναι λοιπόν,αυτός είμαι εγώ...Κάποιοι με διάλεξαν και κάποιοι όχι...Κάποιοι με αγάπησαν και κάποιοι με μίσησαν...Κάποιοι με έκριναν θετικά,και κάποιοι αρνητικά...Κάποιοι με γνώρισαν και σχημάτισαν άποψη,κάποιοι πάλι δεν με γνώρισαν μα πράξαν το ίδιο...
                             Εγώ όμως ενα πράγμα ξέρω πραγματικά....Πως ο μόνος που μπορεί να με κρίνει είναι ο ίδιος ο Θεος!!!

"Νοσταλγία"

   ...Και ο χρόνος κυλά...Κυλά τόσο γρήγορα,και εμείς ανήμποροι μπροστά του,προχωράμε,συμβατικά μαζί του...Και έτσι μεγαλώνουμε,και μαζί με την ηλικία έρχεται και η νοσταλγία...Και εγώ νοστάλγησα τα παλιά...

   Τότε που ήμασταν παιδιά...Αθώα παιδιά,και πιστεύαμε πως βλέπαμε νεράιδες ανάμεσα σε λουλούδια,γοργόνες στα νερά,νάνους και ξωτικά στα δάση...

   Τότε που η ζωή μας ήταν απλή,χωρίς έγνοιες...Που παίζαμε με φίλους μικρούς,που "αγαπούσαμε" τη συμμαθήτρια μας στη πρώτη δημοτικού,που μας φίλησε στο μάγουλο μια μικρούλα στα κλεφτά...

  Τότε που τρέχαμε με ένα κασετοφωνάκι στις αλάνες για να χορέψουμε...Τότε που και η πιο άθλια μουσική επιλογή ήταν η ωραιότερη ωδή που είχαμε ακούσει ποτέ...

   Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε,άλλοι δύσκολα και άλλοι εύκολα...Άλλοι γρήγορα,και άλλοι αργά...Μα μεγαλώσαμε,και αυτό πονάει μερικές φορές...Μα οι αναμνήσεις έμειναν,χαραγμένες μέσα στη μνήμη,βαθιά χωμένες,κάτω από προβλήματα και ερωτήματα αναπάντητα...Και που και που το "παιδί" που κρύβουμε όλοι μέσα μας πασχίζει να βγει έξω... 

                                    Μα κανένας πια δεν το ακούει....Κανένας...

                                                                                                                          (Π.Μ)

"Χλωμή Μάγισσα"

Κάθομαι κάτω από το φώς, 

το φως της πανσελήνου,

γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Μόνος μου.παγιδευμένος σε κατάρες,

κατάρες της Χλωμής Μάγισσας,

καταδικασμένος να περνώ

κόκκινες κλωστές του πάθους

στου έρωτα την ανέμη

μα όχι του δικού μου.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Κάτω από το φως της πανσελήνου,

μόνος και καταδικασμένος

να μην ακούω το σονέτο του έρωτα...

Μόνος και καταδικασμένος,

μέσα σε σιωπή που με τρομάζει,

γιατί η σιωπή ξεφωνίζει την αλήθεια δυνατά.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Και έτσι είμαι ακόμη μόνος

κάτω από το φως της πανσελήνου.

Γύρω από είδωλα και φαντάσματα μαύρα,

τις κατάρες της Χλωμής Μάγισσας...

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

(Π.Μ)

"Άνθρωποι"

  ...Kαι ο χρόνος συνεχώς κυλά.Προχωρά αγέρωχος,αέναα στο σύμπαν.Και εμείς απλά ακολουθούμε,υπνωτισμένοι και στο τέλος τόσο κουρασμένοι,γιατί δεν είμαστε άφθαρτοι,μα έχουμε άφθαρτα όνειρα,και αυτά μας κρατούν ζωντανούς,και μετά το τέλος της ζωής μας.
  Πονάμε γιατί είμαστε άνθρωποι. Όσο και αν θέλουμε να λειτουργήσει η λογική,πάντα το συναίσθημα νικά!Γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Αγαπάμε γιατί είμαστε άνθρωποι,και άνθρωπος εστί "ζώον κοινωνικόν".Αγαπάμε γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι....Φτιαγμένοι από σκόνη ονείρου παλαιά.. Γιατί το συναίσθημα πρέπει να μοιράζετε στο κόσμο...Αγαπάμε...Ναι αγαπάμε...Γιατί είμαστε άνθρωποι...
  Μα όσο μεγαλώνουμε τόσο ξεχνάμε...Ναι,ναι...Ξεχνάμε...Και ξεχνάμε γιατί πονέσαμε και πονάμε!
             Και τότε δεν είμαστε πια "άνθρωποι"...