Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

"Νοσταλγία"

   ...Και ο χρόνος κυλά...Κυλά τόσο γρήγορα,και εμείς ανήμποροι μπροστά του,προχωράμε,συμβατικά μαζί του...Και έτσι μεγαλώνουμε,και μαζί με την ηλικία έρχεται και η νοσταλγία...Και εγώ νοστάλγησα τα παλιά...
   Τότε που ήμασταν παιδιά...Αθώα παιδιά,και πιστεύαμε πως βλέπαμε νεράιδες ανάμεσα σε λουλούδια,γοργόνες στα νερά,νάνους και ξωτικά στα δάση...
   Τότε που η ζωή μας ήταν απλή,χωρίς έγνοιες...Που παίζαμε με φίλους μικρούς,που "αγαπούσαμε" τη συμμαθήτρια μας στη πρώτη δημοτικού,που μας φίλησε στο μάγουλο μια μικρούλα στα κλεφτά...
  Τότε που τρέχαμε με ένα κασετοφωνάκι στις αλάνες για να χορέψουμε...Τότε που και η πιο άθλια μουσική επιλογή ήταν η ωραιότερη ωδή που είχαμε ακούσει ποτέ...
   Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε,άλλοι δύσκολα και άλλοι εύκολα...Άλλοι γρήγορα,και άλλοι αργά...Μα μεγαλώσαμε,και αυτό πονάει μερικές φορές...Μα οι αναμνήσεις έμειναν,χαραγμένες μέσα στη μνήμη,βαθιά χωμένες,κάτω από προβλήματα και ερωτήματα αναπάντητα...Και που και που το "παιδί" που κρύβουμε όλοι μέσα μας πασχίζει να βγει έξω... 

                                    Μα κανένας πια δεν το ακούει....Κανένας...
                                                                                                                          (Π.Μ)

1 σχόλιο:

  1. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που μπορώ να "αερολογίσω" ελεύθερα πάνω στις σκέψεις σου..
    Απο τα λίγα που ξερω εχουμε μια διαφορά ηλικίας που μου δίνει το πλεονέκτημα κάποια πράγματα να τα έχω ζήσει ,έχοντας περάσει απο κάποια ανάλογα μονοπάτια.
    Δεν θα το παίξω όμως ο σοφός γεράκος(γερος 35 ετων δεν γίνεται),ουτε κύριος πολυξερίδης...
    Κανείς δε μεγαλώνει εύκολα -ακόμα και τα παιδιά των υπερφραγκάτων έχουν τα ζόρια τους.Διαφορετικά απο τα ζόρια της αστικής τάξης αλλα έχουν...Αρα ο μύθος του παιδιου που μεγαλώνει εύκολα καταρίπτεται.
    Μεγάλωσα σε ενα αστικό περιβάλλον σε μια κλειστη και θα χαρακτήριζα μαλλον αντικοινωνικη οικογένεια.Με μπολιάσαν με ανθρωποφοβία και διάφορα άλλα δηλητήρια που δυστυχώς γι'αυτούς δε με πιάσαν.Το θετικό σε όλο αυτο ήταν ότι ποτέ δε μου αρνήθηκαν να τολμήσω να κάνω πράματα...
    Και έφτασα πλεον στην μέση των πρώτων -αντα.Και απορώ αν ο χρόνος ταυτίζεται με την διαθεσή μου και βρίσκω πως όχι..Ποτίζω τα λουλούδια μου στο μπαλκόνι και βλέπω μικρες τιντερμπειλ ανάμεσα στα μπουμπουκια του γερανιών και πιάνω μαζί τους κουβέντα.Το καλοκαίρι κάπου στη Χαλκιδική όταν ξανοιχτηκα στη θάλασσα με χαιρέτισε ενα θαλλάσιο πλάσμα -ξες απο αυτα τα άχρηστα που δεν μπορεις ουτε να γα... αλλα ουτε και να τηγανίσεις.
    Με φίλους στην Αυγουστιάκη πανσέληνο σε μια παραλία της Αττικής ακούσαμε την ωραιότερη μουσική απο ένα μαγαζί εκεί κοντά που είχαμε κάτσει .Και δεν πλησιάζε καν τα μουσικά μας γουστα να σκεφτείς..
    Η ζωη είναι γεμάτη μικρές στιγμές,που όταν τις μαζεψεις φτιάχνεις εικόνες-αλλες ομορφες και άλλες οχι.
    Είναι στα μάτια μου και στο μυαλό μου παράλογο να νοσταλγείς κάτι που είναι ακόμα μέρος σου...Παιδί θα σταματήσεις να είσαι οταν εσυ το επιλέξεις και όχι οταν στο επιβάλλουν...
    Και αυτο στο λέει κάποιος που εχει κάνει την παντος είδους απώλεια συνήθεια τους τελευταίους 18 μήνες και συνεχίζει κατ'ομολογία της μάνας του να περνάει παρατεταμενη εφηβεία.
    Ασε λοιπόν ελευθέρο το παιδι και μην σε νοιάζει ποιος θα το ακούσει και ποιος οχι.Το παιδι μπορεί να τρεχει πάνω κατω ασταμάτητα μονο του και να είναι τρισευτιχισμένο.Μην μπαίνεις στο τρυπάκι που σου πασάρουν τα τυχον προβληματά σου .Γιατί κάποια στιγμή αν καταπιέσεις το παιδί που έχεις μέσα σου αυτό θα βγει στην συμπεριφορά σου και θα ψάχνεις να βρεις τι φταίει.Και ίσως κάποια στιγμή να θελήσεις να κάνεις όσα έχασες αλλά πάλι οι συμβάσεις δε θα στο επιτρέπουν και μοιραία θα οδηγηθείς σε μια ζωή σαν αυτη που βλεπεις γυρω σου και σου μαυρίζει την ψυχή.
    Έχεις τον τρόπο να ψαξεις την χρυση ισορροπία και να φτιάξεις τα πράγματαοσο πιο προσιτά μπορείς στα ονειρά ΣΟΥ!!!Αν στη σκεψη σου συμβαδίζει ένα παιδι με ένα ανδρα και αυτά συνδυαζονται κατ'εσε αρμονικα γράψε στα παλαιοτερα των υποδημάτων ολους και ολα και ακολούθα την καρδιά σου.
    Ακόμα και αν στην τελική κάνοντας όλα αυτά δε πετύχεις το απόλυτο όσων ονειρεύοσουν θα φύγεις πλήρης ημερών κάποτε έχοντας ένα βάρος λιγότερο σε σχέση με πολλούς άλλους-ότι εσύ δεν έγινες Ηρώδης του εαυτού σου και πως το πάλεψες και εν μέρει τα κατάφερες.
    Για σκέψου αξίζει κάτι τέτοιο ή προτιμάς την σύμβαση και την ομαδοποιήση;
    Το ηθικό δίδαγμα της παραβολής ειναι πως είσαι πολυ νεος για να νοσταλγείς αλλα παραλληλα πολύ μεγάλος για τον παιδότοπο.Βρες λοιπόν νεα στέκια για να παίζει ο "πιτσιρικάς" σου όταν του παρουσιάζεται η ανάγκη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή