"Η δική μου εσωτερική αλήθεια"

   Kαι ήρθε ο καιρός να μιλήσω για 'μένα.Δεν ξέρω τι εικόνα επικρατεί γύρω από το όνομα μου...Δεν είμαι κάτι το ασυνήθιστο,μα ούτε κάτι το συνηθισμένο σε καμία περίπτωση...Ωστόσο στα 20 χρόνια ζωής μου,έμαθα να μην αποζητώ την γνώμη των άλλων,μα να κάνω το δικό μου απολογισμό, όσον αφορά τον εαυτό μου,το χαρακτήρα μου.
   Το ομολογώ...Ναι,ναι...Κάτι μισούσα το ότι είμαι εγώ κάποτε.Μα με τα χρόνια,γιατί με τα χρόνια όπως λένε έρχεται η σοφία στον άνθρωπο,τον αγάπησα τον εαυτό μου.Την αγάπησα τη δική μου "εσωτερική αλήθεια"...Και την αγάπησα γιατί είναι δική μου,και μόνο αυτή,ναι μόνο, αυτή είναι πραγματικά δική μου,και δεν την χαρίζω πουθενά και για κανένα τίμημα.
  " Είμαι μια εγωκεντρική, εκκεντρική,αυτάρεσκη  "ψωνάρα",που σχολιάζει τους πάντες και τα πάντα.Είμαι όμως δοτικός σε συναισθήματα...'Εχω μαγκιά και θράσσος...Είμαι αυτό το 1.75,το εθισμένο στη καφεΐνη και το τσιγάρο,που όσο ζεί θα σχολιάζει..." όπως είχε πει κάποια,μα ναι είμαι εγώ...και είναι αλήθεια,και δεν με νοιάζει ποιος την δέχεται και ποιος όχι...

                          

"Ειμαι ένας ακόμη ξεχωριστός ανάμεσα σε ξεχωριστούς...Θεός ανάμεσα σε θνητούς...Τρελός ανάμεσα σε δήθεν λογικούς...Ηθοποιός ανάμεσα σε ρεαλιστές...Αληθινός ανάμεσα σε ψεύτες...

Εεεεε ναι λοιπόν,αυτός είμαι εγώ...Κάποιοι με διάλεξαν και κάποιοι όχι...Κάποιοι με αγάπησαν και κάποιοι με μίσησαν...Κάποιοι με έκριναν θετικά,και κάποιοι αρνητικά...Κάποιοι με γνώρισαν και σχημάτισαν άποψη,κάποιοι πάλι δεν με γνώρισαν μα πράξαν το ίδιο...
                             Εγώ όμως ενα πράγμα ξέρω πραγματικά....Πως ο μόνος που μπορεί να με κρίνει είναι ο ίδιος ο Θεος!!!

"Νοσταλγία"

   ...Και ο χρόνος κυλά...Κυλά τόσο γρήγορα,και εμείς ανήμποροι μπροστά του,προχωράμε,συμβατικά μαζί του...Και έτσι μεγαλώνουμε,και μαζί με την ηλικία έρχεται και η νοσταλγία...Και εγώ νοστάλγησα τα παλιά...

   Τότε που ήμασταν παιδιά...Αθώα παιδιά,και πιστεύαμε πως βλέπαμε νεράιδες ανάμεσα σε λουλούδια,γοργόνες στα νερά,νάνους και ξωτικά στα δάση...

   Τότε που η ζωή μας ήταν απλή,χωρίς έγνοιες...Που παίζαμε με φίλους μικρούς,που "αγαπούσαμε" τη συμμαθήτρια μας στη πρώτη δημοτικού,που μας φίλησε στο μάγουλο μια μικρούλα στα κλεφτά...

  Τότε που τρέχαμε με ένα κασετοφωνάκι στις αλάνες για να χορέψουμε...Τότε που και η πιο άθλια μουσική επιλογή ήταν η ωραιότερη ωδή που είχαμε ακούσει ποτέ...

   Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε,άλλοι δύσκολα και άλλοι εύκολα...Άλλοι γρήγορα,και άλλοι αργά...Μα μεγαλώσαμε,και αυτό πονάει μερικές φορές...Μα οι αναμνήσεις έμειναν,χαραγμένες μέσα στη μνήμη,βαθιά χωμένες,κάτω από προβλήματα και ερωτήματα αναπάντητα...Και που και που το "παιδί" που κρύβουμε όλοι μέσα μας πασχίζει να βγει έξω... 

                                    Μα κανένας πια δεν το ακούει....Κανένας...

                                                                                                                          (Π.Μ)

"Χλωμή Μάγισσα"

Κάθομαι κάτω από το φώς, 

το φως της πανσελήνου,

γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Μόνος μου.παγιδευμένος σε κατάρες,

κατάρες της Χλωμής Μάγισσας,

καταδικασμένος να περνώ

κόκκινες κλωστές του πάθους

στου έρωτα την ανέμη

μα όχι του δικού μου.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Κάτω από το φως της πανσελήνου,

μόνος και καταδικασμένος

να μην ακούω το σονέτο του έρωτα...

Μόνος και καταδικασμένος,

μέσα σε σιωπή που με τρομάζει,

γιατί η σιωπή ξεφωνίζει την αλήθεια δυνατά.

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

Και έτσι είμαι ακόμη μόνος

κάτω από το φως της πανσελήνου.

Γύρω από είδωλα και φαντάσματα μαύρα,

τις κατάρες της Χλωμής Μάγισσας...

Γύρω από είδωλα,μαύρα φαντάσματα

μιας σκοτεινής,πληγωμένης ψυχής...

                      της δικής μου...

(Π.Μ)