"Ένα βήμα τη φορά"

  Ναι,ακόμα νιώθω το κένο αυτό μέσα μου.Το νιώθω κάθε μέρα...Ναι κάθε μέρα,όλο και περισσότερο.Αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου.Φίλοι καλοί που χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα, αγάπες που με ανάθρεψαν και τις πίστεψα με πάθος,που τελικά κατέληξαν πληγές...Κάθε τι είναι πλέον μια ανάμνηση!Μα εγώ συνεχίζω να πονάω... 

  Εχθές έκανα το βήμα,πέρασα κάτω από το σπίτι της.Ξέρω..'Ήταν λάθος,αλλά ήθελα να το κάνω!Ήθελα να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με πόνεσε. Κάθισα στην απέναντι μεριά του δρόμου.Έκανα 4 τσιγάρα,ακούγοντας μουσική,κάτι που έκανε το συναίσθημα ακόμη πιο βάρη.Και απλά περίμενα...Δεν ξέρω τι...Απλά περίμενα.Συνέχισα να περπατάω,ακούγοντας συνέχεια το ίδιο τραγούδι,ξανά και ξανά.Ένιωσα ενα γνώριμο συναίσθημα...ΠΟΝΟΣ.Νόμιζα πως την είδα..και πάλι...ΠΟΝΟΣ.Μα τότε είδα πως εγώ ήμουν ο ζημιωμένος της υπόθεσης.Μόνο εγώ πονούσα..όχι αυτή.Και τότε ένιωσα ελεύθερος,και έτοιμος πραγματικά...άκουσα μια φωνή μέσα μου: "Καιρός να προχωρήσεις".

  Και έτσι συνέχισα να προχωράω,και πάλι με ένα τσιγάρο στριφτό στο χέρι,φορώντας τη κουκούλα της ζακέτας μου.Έκρυβα έτσι κατά κάποιο τρόπο το γεμάτο καυτά δάκρυα πρόσωπό μου.Μα και πάλι ήρθαν αυτές οι σκέψεις...Με ακολουθούσαν παντού,σαν Ερινύες.Δεν μπορούσα να βρω ηρεμία.Σκεφτόμουν τους φίλους.Πόσοι πια είχαν χαθεί σε "μια νύχτα".Πόσο πονάω,πόσο τους σκέφτομαι μερικές φορές,πόσο με πλήγωσαν,μα πάνω απ'όλα πόσο μου λείπουν,ακόμα και μετά απ'όσα μου ''χουν κάνει....Αυτό ακόμη να το ξεπεράσω,μα δεν πειράζει...Ένα βήμα τη φορά!

   

           "Παρακαλάω να δω ένα αστέρι να πέφτει...Μια ευχή θα ήταν ότι καλύτερο αυτή τη στιγμή" 

  

                                                                                                                                    (Π.Μ)