"Όσα δεινά και αν βλέπεις,πάντα το καλό είναι στο τέλος του δρόμου"

   Εχτές πήρα τα αποτελέσματα των πανελλαδικών,με την ελπίδα πως κάπου έχω περάσει.Τίποτα όμως!Άδικο το σύστημα βλέπεις, ευνοεί άλλου είδους "ταλέντα".Δεν πήγα καν στο σχολείο μου.Όχι!Δεν ήθελα να γίνω βοράς στα στόματα των παλαιών "φίλων" (σκοπίμως έχουν μπει τα εισαγωγικά) και συμμαθητών,που με "δήθεν" λύπη και περισσή χαρά θα μάθαιναν για 'μένα.Όχι ότι δεν θα μαθευόταν,αλλά δεν ήθελα απλά κανείς τους να νιώσει τη χαρά του να με δει σε άθλια ψυχολογική κατάσταση.Ευτυχώς όμως ξέρω,πως έχω πολλά να δώσω ακόμα...κάνεις δεν έχει καταλάβει το πόσα μπορώ να καταφέρω!
   Τι είναι όμως αυτό το πράγμα μετά το λύκειο;Όλοι αλλάζουν,ή μάλλον δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό.Ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας..."Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό".Φίλοι καλοί χάνονται,και η ζωή σου δείχνει για πρώτη φορά το άσχημο πρόσωπο της.Νιώθεις...Νιώθεις....Αυτό που νιώθεις δεν περιγράφεται με λέξεις.Πόνος...Πόνος όμως που σε κάνει πιο σκληρό,πιο καχύποπτο,κι έτσι και η λιγοστή παιδικότητα που είχες μέσα σου,σβήνει,πεθαίνει!
   Ξεχνάμε όμως κάτι.Τη δύναμη της αυτοσυντήρησης.Αυτή μας προστατεύει.Προστατεύει μα συνάμα σε αλλάζει.Κι έτσι κάποτε ξυπνάς και είσαι μια κινούμενη πέτρα με νοημοσύνη.Ένας σκληρός άνθρωπος!
Μην το κάνεις...Και πάντα να θυμάσαι...


                 "Όσα δεινά και αν βλέπεις,πάντα το καλό είναι στο τέλος του δρόμου"


                                                                                                                                                   (Π.Μ)