"Γράμμα στον άγνωστο Φίλο"

  Για χρόνια ζούμε με την αυταπάτη πως μεγαλώνοντας όλα είναι ρόδινα,τέλεια,μαγευτικά!Θεέ μου,τι χαζοί που είμαστε!Ειλικρινά πιστεύω πως ο άνθρωπος(όχι με την γενική έννοια,2 χέρια,2 πόδια κτλ,αλλά με τη σημασία την κοινωνιολογική)είναι το πιο αδικημένο ον.Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του,υπομένει βασανιστήρια από τους συνανθρώπους του,και από την  άλλη του χρεώνουν και τα προβλήματα του πλανήτη!Αδικία στο έπακρον!
  Γεννιέσαι μάλλον όχι για να λάβεις αγάπη,αλλά πόνο.Γεννιέσαι όχι για να δημιουργείς για 'σένα,αλλά για άλλους 1000 που περιμένουν να πάρουν από εσένα ή να σε κουτσομπολέψουν.Γεννιέσαι για να 'σαι μηχανή χρημάτων.Γεννήθηκες φίλε μου απλά για να σε εκμεταλλεύονται.Και τελικά,γιατί γεννήθηκες;That's the question!
  Και όμως μέσα σου καίγεσαι...Ναι,ναι...Καίγεσαι.Θέλεις να πράξεις,θέλεις να δώσεις,θέλεις να φωνάξεις.Νιώθεις το δίκιο σαν ένα κόμπο στο λαιμό.Νιώθεις την ίδια σου την αλήθεια να σε πνίγει!Νιώθεις ωστόσο ανήμπορος.Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τα πράγματα;Ποιος είσαι εσύ που η γνώμη σου μετρά περισσότερο;Ποιος είσαι ΕΣΥ εν τέλει για να κάνεις την ανατροπή;
  Εσύ φίλε μου είσαι ένας ακόμη,μέσα σε πολλούς που ξέχασε την μοναδικότητα του.Είσαι ένας ακόμη που ξέχασε ότι ο ίδιος του ο εαυτός,είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό.Ξέχασες να ελπίζεις,ξέχασες να διεκδικείς,μα πάνω απ'όλα φίλε μου ξέχασες να ονειρεύεσαι,και κοντά σε 'σένα,φοβάμαι και για 'μένα!


 Και ο χρόνος περνά!Ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα από δίπλα μας,και εσύ δεν το καταλαβαίνεις...και ο χρόνος περνά,κάνει κύκλους...Και έμεινα εγώ μόνος στην άκρη του γκρεμού,μόνος και ανήμπορος, να ελπίζω μήπως καταφέρω να κάνω όνειρα ξανά....
  Και 'συ αγαπητέ μου φίλε έμεινες εκεί....απλά να με κοιτάς...
                    (Π.Μ)