"Το παιδί που μεγάλωσε γρήγορα"

   Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με άστρο.Άνθρωποι φωτισμένοι,ευλογημένοι από δύναμη ανώτερη,με δυνατότητες πολλές...Κάποιοι από αυτούς έλαμψαν στο πέρασμα του χρόνου...Κάποιο άλλοι απλά έσβησαν...Και η ζωή απλά συνεχίστηκε!
   Κάποτε,πολλά πολλά χρόνια πριν γεννήθηκε ένα παιδί...Οι μοίρες το ευλόγησαν με χαρίσματα πολλά,μα το μονοπάτι της ζωής του να 'ναι δύσβατο,πόνο και δάκρυα γεμάτο,μα το αστέρι του φωτεινό. Πριν ακόμα γεννηθούμε ξέρουμε τι μας επιφυλάσει η μοίρα,έτσι το ήξερε και αυτό.Μα είχε θέληση για ζωή,ήθελε να γεννηθεί και να τα γευτεί όλα!Δεν φοβόταν,όχι δεν φοβόταν,ήθελε να τα ζήσει όλα.Κι έτσι του δόθηκε η ευκαιρία.
   Άγγελοι το έφεραν στη γη,με πόνο βαρύ και αβάσταχτο,γιατί ξέραν,μα αυτό χαμογελούσε...Ω ναι!Χαμογελούσε!Χαμογελούσε,και το χαμόγελο του φώτιζε τους ουρανούς,καθώς η φύση γιόρταζε τον ερχομό του.Και αυτό χάρηκε γιατί νόμιζε πως της μοίρας οι γραφές θα άλλαζαν,και πως αυτός ο κόσμος είναι τόσο καλός και όμορφος...
   Και τα χρόνια περνούσαν,και το παιδί μεγάλωνε,μα μαζί με την ηλικία χανόταν και η ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν...Θέλησε να γευτεί το κόσμο.Ναι, αυτή ήταν η μεγάλη του επιθυμία.Μα η μοίρα τον προστάτεψε.Του δείξαν μόνο τα καλά,και κρύψαν όλο το κακό μέσα σε ένα κουτί.Ήταν τόσο εύθραυστο παιδί βλέπεις,που δεν θα το άντεχε!
   Και κάποτε,όταν ακόμα ήταν μικρό,το άστρο του έσβησε...Βλέπεις είδε τελικά όλο το κακό του κόσμου και δεν το άντεξε...Το παιδί είχε γίνει πια ένας ακόμη,απλός και χωρίς όνειρα ενήλικας!

"Ελευθερία"

      "Kαι συνέχισα να βάδιζω στο δικό μου μονοπάτι...Δύσβατο,μα δικό μου,κατάδικό μου!
      Και καθώς περπατούσα,βρήκα ένα καθρεφτάκι,μα δεν ήταν σαν όλα τα άλλα...Αλχημιστές το είχαν δημιουργήσει,με κράμα μετάλλου κρυφό και αρχέγονο.Το τζάμι ήταν φτιαγμένο από άμμο θαλασσινό του παραδείσου,που το μάζεψαν αγγέλοι και το ευλόγησαν νεράιδες...Mάγοι και Μάγισσες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το 'χαν στη κατοχή τους για χρόνια χιλιάδες,μυστικό,μην πέσει σε χέρια λανθασμένα...
   Και 'γω κοίταξα μέσα του...Θέαμα ονειρικό αντίκρισα,που μόνο χέρι θεϊκό θα μπορούσε να έχει πλάσει...Δεν μπορώ όμως να το περιγράψω,όσο και αν το θέλω,όσο και αν το προσπαθώ.Το μόνο που μπορώ να πω είναι τα λόγια εκέινης της φωνής : "Μην απορείς...Εσύ είσαι αυτή η εικόνα"
   Ήταν η φωνή της ψυχής,που μου μίλησε,και μου θύμισε ποιος είμαι πραγματικά!
   Kαι τότε ένιωσα το σώμα μου ελαφρύ,έτοιμο να πετάξει...Αυτό ήταν μάλλον η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!"


                                                                                                                (Π.Μ)